- Details
-
Published on Wednesday, 24 April 2013 14:30
-
Hits: 1566
Van onze verslaggever Bart,
Zo, eens even een klein onderzoekje op de site gedaan en tot de al verwachte conclusie gekomen dat het dramatisch gesteld is met het aantal verslagen van team 2. Nu gaat het sowieso niet erg denderend deze competitie, maar twee verslagen na negen wedstrijden is wel heel erg karig, zeker wanneer je weet dat een ervan ook nog eens een drieluik is.
Drieluiken, daar gaan we eens wat dieper op in. Aangezien Edwin heeft beloofd om een duoverslag van de afgelopen twee wedstrijden, tegen Phoenix en Taverzo, te zullen schrijven, blijven er voor mij drie duels over. Diep graven in het onvolprezen competitieboekje leert dat het om de avonturen tegen Phoenix uit, Xerxes thuis en FRM uit gaat. Tevens kun je drieluiken goed bestuderen, wat weer in het verlengde ligt van de optische grapjes uit vorige verslag. De beste kunstenaars verwerkten er namelijk leuke optische trucjes in.
Zoals het met drieluiken altijd het geval is, bestaan deze uit drie onderdelen. Het klassieke voorbeeld van een drieluik, ook wel triptiek geheten, is dat van een schilderij op drie houten panelen. Hierbij zijn de buitenste panelen met het middelste paneel verbonden door middel van scharnieren. Deze buitenste panelen zijn even breed en samen net zo breed als het middelste paneel, zodat de triptiek gesloten kan worden.
triptiek
Overigens zijn er uiteraard ook meer dan drie panelen mogelijk, maar dan wordt dit een polyptiek genoemd, waarvan onderstaande met afstand de fraaiste is. Te aanschouwen in Gent en zeer de moeite waard om eens wat dieper op in te gaan. Echter, het leek ons niet te bedoeling om nog langer te wachten met een actueel verslag van de afgelopen maand…
Het Lam Gods
Drieluiken, je kunt er zo een boek over schrijven, maar nu dient het vooral als vulling van de website, want wat er allemaal is gebeurd met de drie pingpongbalkunstenaars in de drie wedstrijden waarover het zou moeten gaan, is redelijk in de vergetelheid geraakt.
De uitwedstrijd tegen Phoenix in Delft leverde de verboden uitslag op, die ook eens nog te wijten was aan het figuur dat als enige echt een naar gevoel overhoudt aan een dergelijke score. Dennis speelde als vanouds solide en had het slechts één partij lastig. Het dubbelspel was een koekie en ook Edwin leek op een hat-trick af te stevenen. Helaas haperde de motor tegen de meest getalenteerde doch wildste opponent. Met een 8-1 tussenstand lag alle druk op de schouders van Bart en dit werd hem te veel. Aan de andere kant was het al geen beste avond voor hem, want er werd slechts ternauwernood gewonnen van het enige meisje – al dacht Bart eerst aan Koko Hoekstra – dat we zijn tegengekomen deze competitie.
Dan de zogenaamde kraker tegen Xerxes. Xerxes, een legendarische naam, maar niet in het tafeltennis (het zijn dan ook geen Faas, Coen en Willem). Waar Dennis het in de uitwedstrijd volledig liet liggen, was het deze keer Edwin die geen potten kon breken – en winnen. Een 5-5 gelijkspel was derhalve een teleurstellende uitslag en ontnam ons elke reële kans op de zo vurig gewenste titel. Echter, wij geven pas op als het mathematisch niet meer mogelijk is.
Dan de volgende avond, nou ja, nacht werd het dus weer. In Rijswijk tegen FRM bedachten we dat zowat alles in ellenlange vijfgamers gespeeld moest worden, zodat met name Dennis en Edwin wederom extreem laat thuis waren. Wanneer schaffen ze doordeweekse uitwedstrijden eens af? Het gaat helemaal nergens over, zeker niet als je de volgende dag gewoon moet werken. Hoe dan ook, Dennis wederom degelijk, een vertrouwde hat-trick. Edwin leek ook een mooie avond tegemoet te gaan, maar om nog immer onduidelijke redenen verloor Anti twee wedstrijden. Waar zijn de oorzaken verstopt? En dan het volgende probleemgeval. Een nieuwe trend is geboren: de eerste twee games winnen en het vervolgens niet meer weten. Dit overkwam Bart zelfs bijna twee keer deze avond, maar gelukkig kon een tweede zeperd, ondanks te volharden in een vooraf bekokstoofde, risicovolle tactiek, voorkomen worden.
Uiteindelijk leverde de triptiek ons het schamele aantal van 20 punten op, totaal niet toereikend om ons heilige doel te gaan bewerkstelligen. Wat dan wel mooi is, is dat ik op de een of andere manier wel zowaar een stuk mag schrijven over wedstrijden waarin ik geen ruzie had, niet minstens twee wedstrijden verloor, niet zelf met de trein naar huis wilde of andere onzin aan de orde was. Die loden last heeft Edwin al menig keer op zich genomen, want je zult maar twee keer een verslag over de wedstrijden tegen die draken van Taverzo moeten schrijven, pffff, alle respect!
Tja, wat valt er verder nog te melden. Aangezien we in de eindfase van de competitie zitten, kunnen er reeds enkele conclusies getrokken worden.
Veruit de belangrijkste is dat we in deze samenstelling voor het tweede seizoen op rij tekort zijn gekomen om kampioen te worden. Echter, drie keer is scheepsrecht en er zijn belangrijkere zaken dan tafeltennis, zoals, ach, vrijwel alles. Alleen niet op het moment dat je achter de tafel staat!
Tevens hebben we ondanks de mindere resultaten, vooral veroorzaakt door de zwakke prestaties van Bart en het iets mindere spel van Edwin (Dennis, hoe speel je elk seizoen zo constant?) best wel heel erg veel lol gehad de afgelopen paar maanden. Vooral onderling, maar behalve met Taverzo ook zeker met de tegenstand.
Tot slot het allerbelangrijkste, de dierenkaarten! Of beter gezegd, de dierengeluiden. Het meest verschrikkelijke, gruwelijke, luide, de geluidsbarrière doorbrekende geluid is gelukkig menigmaal te horen geweest op de tafel naast ons. Bultrug, het was weer genieten!
De schrik van Laurens
Het mooiste geluid kwam echter van Dennis, die Laurens in de bergruimte de stuipen op het lijf joeg door een klein hondje na te doen. Ondanks dat alleen Laurens en Dennis dit gezien hebben, moet het hilarisch geweest zijn, aangezien zelfs de omstanders in de zaal op de grond lagen van het lachen. Maar, om in de sfeer van een drieluik te blijven, er is maar één superdier en dat is Olli! Wie kan hem nadoen?
Olli
